لیزر نوعی نور برانگیخته شــده و پرانرژی است که در شرایط عادی در طبیعت دیده نمی‌شود، ولی با فناوری و وسایل خاص می‌توان آن را ایجاد کرد. تصور این که پرتوی باریک، یک طرفه، منسجم، متحرک و تقویت شده نور که از اتم برانگیخته ساطع می‌شود می‌تواند حتی به اندازه کافی قدرت داشته باشد که بتواند فولاد را ببرد، سخت است.
واژه‌ی لیزر از حروف اول کلماتی که توصیف‌کننده ویژگی‌های آن است به وجود آمده که به معنی تقویت نور .توسط گسیل القایی تابش است
LASER = Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation
در سال 1917 ، آلبرت انیشتین حدس زد که در شرایط خاص اتم‌ها می توانند نور را جذب کنند و برای از بین بردن انرژی وام گرفته شده تحریک شوند. چارلز تاونز اصطلاح لیزر (تقویت نور توسط گسیل القایی تابش) را در سال 1951 ابداع کرد. تئودور مایمن در مورد تابش خیره کننده یک لامپ فلش در یک میله یاقوت مصنوعی تحقیق کرد و اولین لیزر ساخته شده توسط بشر را در سال 1960 اختراع کرد. در همان سال پروفسور علی جوان اولين ليزر گازی را به جهانيان معرفی نمود و بعدها نوع سوم و چهارم لیزرها (ليزرهای مايع و نیمه‌رسانا) اختراع شدند.
تفاوت پرتو لیزر با نور معمولی در خاصیت‌های مهمی است که در این پرتو وجود دارد. این خصوصیات عبارت‌انداز: همدوسی، تکفامی، مستقیم بودن و شدت زیاد.
استفاده از لیزر در علوم پزشکی هم در زمینه تحقیقات و هم در زمینه مسایل کاربردی با سرعت زیادی در حال رشد است. لیزرها با دقت و سرعت بالا در اکثر رشته های پزشکی از جمله پوست ، چشم پزشکی ، دندانپزشکی ، گوش و حلق و بینی ، گوارش ، ارولوژی ، زنان ، قلب ، جراحی مغز و اعصاب و ارتوپدی نفوذ کرده اند. از بسیاری جهات لیزر انقلابی در تشخیص و درمان بیماریها ایجاد کرده است. لیزر به عنوان یک ابزار جراحی قادر به سه عملکرد اساسی است. هنگامی که بر روی یک نقطه متمرکز می شود، می تواند آن را عمیقاً ببرد و از این طریق ضربه جراحی ناشی از چاقو کاهش می یابد. می تواند سطح یک بافت را بخار کند. یا از طریق فیبرهای نوری می تواند به پزشک اجازه دهد داخل بدن را ببیند. لیزرها همچنین از کاربردهای بیولوژیکی از روزانه هزاران نفر با استفاده از لیزرهای پزشکی تحت درمان قرار می‌گیرند. میکروسکوپ با وضوح بالا تا جراحی نانوسلولار به ابزاری ضروری تبدیل شده اند.
